As jou vuiste al is wat jy oor het om vas te hou, het jou naels gate in jou palms gedruk.
Die soutwater oor jou wange lê nou soos blertse op jou kussing, want jy weet.
Jy weet, maar jy wil dit nie dink nie, jy wil dit nie hard op sê nie.
Die dood het gekom.
Sssssh.
Moet dit nie sê nie.
Dis nie wat ons wil hê nie.
Die realiteit krap teen jou rug
en slaan jou in die gesig.
More moet jy die pad vat sodat jy jou groet kan groet.
Want wie weet wanneer jy weer voor die deur gaan kom kuier-toet.
Dis te morbied vir my.
Hierdie groetery.
Want as jy jonk is, dink jy alles is vir ewig.
Ouma en Oupa is altyd daar. Dis wat jy dink. Dis wat jy glo.
Daar kom ‘n tyd
die tyd is nou
wanneer jy besef… vir ewig is net vir die Hemel beskore.
Nie vir die aarde nie.
Skielik onthou jy treine se name
stasies en stories.
Jy onthou jy het vergeet waar die oranje-rivier in die vaalrivier in loop.
Jy besef jy wil dit nog graag gevra het..
Jy onthou jy het vergeet van die tragedies van die dae toe die spoornet nog goed was.
Jy onthou jy het vergeet hoe dit klink as hy gelag het.
Hoe hy gepraat het van visvang.
Jy onthou jy het vergeet van al die goeie maniere wat ‘n man moet hê vir ‘n dame,
Al daardie maniere wat hy jou nefies geleer het en jou ondervra het om te verseker jy weet watter tipe man jy verdien.
Die beste natuurlik.
‘n Man wat agter jou loop as jy trappe klim – om jou te vang as jy val.
Jy onthou skielik jy vergeet alles wat hy julle probeer leer het van die lewe, keuses en foute.
Maar jy onthou, jyt kwaad en ongeduldig geraak vir al die stories, maar jy weet in jou hart sy bedoeling was goed.
Groet jou groet.
Sê jou g’bye.
En probeer nog een maal onthou…
digtedenke 