Ek het gestop met my kar sodat ek dit vir jou kan terug gee wat jy wou hê en net dadelik weer ry. Ek wou nie geselsies maak nie want my hart was nog so baie seer. Jy het dadelik dwars gedraai in jou bakkie en my hand gevat. Ek het daar gestaan en ons het gepraat. Gepraat oor wat verkeerd gegaan het. Gepraat oor ‘n misverstand wat harte oop geruk het.
“Ek was nooit kwaad vir jou nie. Ek het net baie seer.”
“Ek weet. En ek is jammer. Ek wil dit reg maak.”
Ek voel hoe brand die son my teen my bors. My hare waai in my gesig. Jy vat toe aan my hande en sê dat my hande vir die eerste keer warm is.
Ek vat aan jou been. Ek wou nader kom en jou soen.
Ek het gesien hoe jy my mond dop hou. Ek het ook die trane in jou oë gesien toe jy sê jy mis my.
Ek dink tie; dammit man. Jy is my trouman. Hoekom het ek nie geveg vir jou nie.
Na drie ure se staan en gesels in die son het ek besluit om huis toe te gaan.
Jy gee my stywe druk en net toe ek dink om om te draai en weg te stap, sit jy jou hande om my wange en soen my.
Jy soen my so hard soos jy nog nooit het nie. Asof jy bang is om my te verloor..
Ek ry weg en bars in trane uit.
“Daardie sê ding van, jy weet eers wat jy gehad as jy dit klaar verloor het, is baie waar.” Dit was jou boodskap.
Daardie boodskap het my hart warm gemaak en ek het geweet dat jy my wel waardeer het, maar op jou manier.
En nou?
Nou is ek gelukkiger as ooit van tevore.
digtedenke 